Week 2. Namo Buddha Monastery

Inmiddels is het vrijdag 10 oktober en ik zit nog steeds in het klooster. Vandaag precies 1 week! Echt niet te geloven. Ik had nooit van mezelf verwacht dat ik hier zo lang zou blijven en dat het me ook nog bevalt!! Ik ga alles steeds meer waarderen. Zelf het eten! Ik eet hier allerlei dingen die ik in Nederland niet zou eten, zoals: witte bonen, bruine bonen, kikker erwten! Zelfs het smaakloze brood begint lekker te worden. Het ontbijt vond ik in het begin het minst lekkere maaltijd van de dag en ik vroeg ook altijd of ze me maar een beetje wilde opscheppen. Maar vandaag heb ik gewoon een normale portie genomen! Hahaahha. En helemaal opgegeten. Ik vond het best wel lekker.

Inmiddels heb ik geen kamer meer tussen de monniken. Afgelopen dinsdag 7 oktober heb ik een kamer gekregen in het guesthouse. Het ligt nog op het terrein van het klooster, maar het ligt wel iets meer afgelegen. Ergens vind ik dit wel jammer omdat ik minder mee krijg van de monniken. Zo word ik niet meer wakker van de gong. En ook hoor ik niet meer zo duidelijk de muziekinstrumenten wanneer de monniken op hun dakterras aan het oefenen zijn. Maar goed ik kan natuurlijk niet alles hebben. Ik heb namelijk wel uitzicht op de echt bergen! Jaja de bergtoppen van de Himalaya. Een paar dagen geleden kwam ik tijdens een gesprek er achter dat ik alle dagen dat ik op mijn 1e kamer uit het raam heb gekeken, de verkeerde kant uit heb gekeken. Vanuit die kamer had ik helemaal geen uitzicht op de bergen. Hhahahah ik had dus heel lang kunnen wachten. Inmiddels heb ik ze al een aantal keer gezien. Het is echt magisch hoe ze bij de zonsopgang steeds meer tevoorschijn komen. Hoe hoger de zon komt, hoe meer besneeuwde bergtoppen er te zien zijn. Door de ochtendzon zijn deze dan goud gekleurd. Het lijkt wel toveren. Meestal blijven de toppen zichtbaar gedurende de ochtend. Daarna komen er steeds meer wolken voor en zijn ze op een gegeven moment niet meer zichtbaar.

Ik moet een badkamer delen met 2 andere kamers. Elke dag komen en gaan er nieuwe gasten. Dus eigenlijk iedereen blijft hier maar 1 dag/ 1 nacht. Ze zijn vrijwel allemaal op trektocht. Eigenlijk wel zonde, maar goed. Ik wilde in het begin ook niet lang blijven.
Ik slaap nu in een bed, maar de matras is echt super hard. Gedurende de nacht heb ik pijn aan mijn heupen als ik te lang op mijn zij heb gelegen. Verder zijn er soms salamandertjes in mijn kamer. Hm niet vind ik niet echt een prettig idee voor als ik ga slapen. Dus ik probeer ze meestal te vangen en vervolgens buiten te zetten. Maar ze zijn vrij snel dus soms vind ik ze niet meer.

Mijn eerste grote, dikke, vette zwarte, harige spin heb ik al gezien en noodgedwongen van dichtbij. Hij zal op het kozijn naast de wc en ik moest plassen… niet echt een pretje.
Duncan vertelde me later dat er tijdens het regenseizoen (wat net afgelopen is) spinnen binnen zaten, zo groot als je hand. Vergeleken daarmee was deze spin maar klein. Maar goed altijd nog te groot voor mij. En wat ben ik blij dat het regenseizoen voorbij is.
Het weer is trouwens erg goed. Elke dag zon en zo’n 25 – 30 graden. Heerlijk!

Het dagelijkse ritme ziet hier als volgt eruit: half 6 sta ik op. Even wassen en dan naar het ochtendgebed waar ik dan om 6 uur ben. Om 7 uur wordt daar het ontbijt geserveerd, tijdens het ochtendgebed. Rond 7.45 is het gebed klaar. Dan ga ik soms nog even douchen en anders een rondje lopen. Vervolgens naar het cafétje toe waar ik op het terras ga zitten lezen en schrijven. Om 11.45 ga ik naar de eetzaal toe voor de lunch. Om 12.00 is dan de lunch. Daarna ga ik meestal weer terug naar het cafétje of ergens buiten op een rustig plekje zitten. Wederom lezen en schrijven. Om 15.00 is het middaggebed. Hier ga ik niet altijd heen. Soms is het daar erg druk van alle dagjes-toeristen die komen kijken. Als ik er wel naar toe ga, dan wordt tijdens het gebed milk tea geserveerd. De jonge monniken en de gasten krijgen er dan ook een koekje bij :). Milk tea is trouwens erg lekker. Rond 16.00 is het gebed afgelopen. Ik ga dan weer ergens wat lezen op schrijven of met iemand die ik tegenkom wat kletsen. Om 18.45 ga ik wederom naar de eetzaal toe voor het avondeten. Dat wordt geserveerd om 19.00. daarna nog even naar het cafetje toe. En dan rond 20.00 naar mijn kamer toe.
Zoals je leest is het een vrij rustig ritme waarin ik niet veel doe. Dat bevalt me goed! Ik vind het heerlijk om gewoon te zien wat de dag me brengt.
Natuurlijk zijn er ook dagen waarop het anders verloopt en dat ik iets meer doe. Bijvoorbeeld jozef of mama bellen :)

Afgelopen dinsdag avond (7 oktober) was om half 6 het avondeten en daarna een speciaal gebed. Dit was omdat de volgende dag de zomerretraite zou eindigen. De zomer retraite houdt in dat de monniken die 2 van de 3 beloftes hebben afgelegd gedurende een periode van 3 maanden op het terrein van het klooster moeten verblijven. Ze mogen dan niet naar de stad gaan. Tijdens deze periode dragen ze over hun rode ‘gewaden’, gele ‘doeken’. Tijdens de lunch eten ze uit speciale kommen. Het avondgebed was erg bijzonder. De zaal was mooi verlicht. De monniken hadden een andere opstelling en er was steeds een monnik die voor alle andere monniken zal en sprak. Alles gebeurt in het Tibetaans, dus ik kon er geen woord van verstaan. Wat wel grappig was, was dat de ‘spreker monnik’ soms moest lachen. De ene keer lachten de andere monniken ook. De andere keer was hij alleen aan het lachen. Hahah dat was wel gek. Er werd niet zo veel gebeden. Ik ben niet bij de hele ceremonie aanwezig geweest, omdat ik een beetje vroeg naar bed wilde gaan.

De volgende dag (woensdag 8 oktober) heerste er een opgewonden sfeer. We mochten niet bij het ochtendgebed zijn omdat het speciaal was. Ontbijt dus in de eetzaal. Tijdens mijn eerdere gesprekken met een monnik had ik begrepen dat na het ontbijt alle monniken zich zouden verzamelen en in een lange stoet naar de stoepa zouden lopen en vervolgens weer terug naar het klooster.
En dit gebeurde ook zo. Even na het ontbijt werd er op de gong geslagen. Alle monniken verzamelden zich. De monniken die de zomerretraite hadden afgerond kregen een of andere speciale hoed op. Voorop in de stoet gingen een paar monniken met een muziekinstrument. Daarna de monniken die de zomerretraite hadden afgerond. Vervolgens de kleine monniken en tot slot de gasten en vrijwilligers en dus ook ik. Het was erg bijzonder om dit allemaal van zo dichtbij mee te maken. Terug in het klooster gingen we naar de grote gebedszaal. Daar werd gebeden en ook gezongen. Dit gezang was echt super mooi en had ik nog niet eerder gehoord. Ik kreeg er kippenvel van. Stiekem heb ik met mijn camera geluidsopnames gemaakt. Na deze ceremonie was het afgelopen. sommige monniken gingen direct al aan Bodhanath. Andere bleven. Om 12.00 was het tijd voor de lunch. Dit was een waar feestmaal: Dal Bath: rijst met linzen soep, aardappelen, aubergine en nog wat andere ondefinieerbare groenten, eieren en als toetje yoghurt! Mmmm het was verrukkelijk! Na de lunch verlieten meer monniken het klooster. Inmiddels is het erg rustig. De gasten hoeven niet meer apart te zitten tijdens het eten, maar we mogen nu tegenover de monniken zitten.

Dinsdag 7 mochten de jongeren uit de VS weer spreken. Ik kwam het café binnen en ze waren blij om me te zien, omdat ze al eerder met me hadden willen praten, maar dat dit eerder niet mocht/ kon. We hebben toen wat gekletst en zijn ook samen een stuk gaan lopen. Dat was erg gezellig.

Gister (donderdag 9 oktober) was er een Nederlands meisje op de fiets gearriveerd. Ze verbleef in de kamer tegenover me. Na het avondeten hebben we samen een kop thee gedronken in het cafe en we hebben leuk gekletst. We hebben wat tip uitgewisseld. Het is echt zo fijn om met een Nederlands iemand te kunnen spreken. Een gesprek voeren zonder miscommunicatie en gebrekkig Engels. Helaas is ze vandaag (vrijdag 10 oktober) weer vertrokken. We hebben e-mail adressen uitgewisseld zodat we nog contact kunnen hebben om ervaringen uit te wisselen.

Naar mate ik hier langer blijf heb ik wel wat meer contact met monniken. In het cafetje komt de kok vaker bij me zitten, als hij het even rustig heeft. Hetzelfde geldt voor een andere monnik die daar werkt. Met een andere monnik, Urgen Dorje, heb ik ook veel gesproken. Hij heeft me ook een paar boekjes geleend: een over het klooster, eentje met instructies voor meditaties en eentje over ‘the four noble truths (basis van het boeddhisme). Dit ben ik dus ook aan het lezen.

In het begin verlopen de gesprekjes meestal als volgt:
Hello.
Hello.
Where are you from?
I’m from Holland.
How long are you in Nepal?
One week.
How long do you stay in the monastery?
10 days.
Are you married?
Yes.
Where is your husband?
At home, in Holland.
How long are you married?
1 year.
Do you have baby?
No, I have no baby.

Hahahahah. Bij sommige gesprekken blijft het hierbij. Andere gesprekken zijn wel wat langer en uitgebreider. Als ze vragen of ik getrouwd ben, zeg ik maar ja. Omdat ik geen verkeerde signalen wil uitzenden. Ik denk wel dat ze het raar vinden dat ik als ‘getrouwde’ vrouw alleen reis. Maar goed.

Tijdens een van de gesprekken met de kok van het cafétje vroeg hij wat mijn vader deed en of hij voor de overheid werkte. Ja dus, maar nu met pensioen. Vervolgens kwam de vraag of mijn man voor de overheid werkte. Nee dat is niet het geval.
Toen vroeg hij of ik rijk ben. Tsja lastige vraag. Ik heb proberen uit te leggen dat ik in Nederland niet rijk ben (dat de mensen me in Nederland niet zien als iemand die rijk is), maar dat ik voor de mensen in Nepal wel rijk ben. Dit was eigenlijk niet meer te volgen voor mij.
Hij stelde vragen over hoe ik woonde en of ik met mijn man bij mijn ouders of schoonouders woonde. Het feit dat ik alleen met mijn man woon, was voor hem al vreemd. Toen hij hoorde dat we een eigen auto hebben, maakte hij de conclusie dat we dus wel rijk zijn. Tsjaa….. lastig! Nogmaals proberen uit te leggen hoe het zit. En dat het voor mij niet draait om materialistische zaken, maar dat ik het belangrijker vind dat ik goed ben voor de mensen om me heen enz.
Hm oke. Vervolgens kwam de vraag of mijn man niet een visum voor hem kon regelen zodat hij in Nederland kan gaan werken! Nee, zo gaat dat niet in Nederland. Dat is niet mogelijk. Ik heb uitgelegd dat het moeilijk is om werk te vinden in Nederland. Toen hij ook begreep dat je daarvoor een opleiding nodig heb, leek hij het wel enigszins te begrijpen.
Hij vertelde me vervolgens (in zijn gebrekkige Engels) over een vrouw uit Singapore die tegen hem had gezegd dat ze wel met hem kon trouwen en dat hij dan een visum kon krijgen om naar in het land te werken. Zijn vrouw vond dat alleen niet zo’n goed idee want ze is bang dat ze hem dan niet meer terug ziet. Niet te geloven hoe dat werkt hier, voor hem. Hij heeft zelfs een kind van 2 jaar met zijn vrouw.
Hij heeft ook echt het idee dat zoals het in Nepal werkt, dat het zo ook gaat in andere landen. Verder vond ik het ook wel een beetje naïef toen hij vertelde over het trouwen met die vrouw om een visum te krijgen. Maar dat heb ik maar niet tegen hem gezegd.
Tijdens dit gesprek heb ik wel echt gemerkt dat er een groot cultuurverschil is tussen Nederland en Nepal en dat dit eigenlijk niet uit te leggen is aan de mensen hier.

Ik zal tot zondag 12 oktober of tot maandag 13 oktober hier in het klooster verblijven. Ik heb aan Ajay gevraagd of hij een hotel in Kathmandu voor mij kan regelen waar ik een paar dagen kan verblijven. Hopelijk hoor ik vandaag iets van hem, zodat ik me ergens op kan instellen. Ik denk wel dat het weer even wennen zal zijn om in de drukke stad te zijn.
Morgen (zaterdag 11 oktober) wil ik wat kleren wassen zodat alles schoon is als ik naar Kathmandu ga.
Ik heb wel enig idee wat ik verder nog wil doen, maar ik wacht even af. Ik wil het eerst bespreken met Ajay en dan de plannen iets concreter maken. Al wil ik niet te ver vooruit plannen!