Week 6. Day care Kathmandu

Op maandag 3 november ben ik naar een day care in Kathmandu gegaan. Pfff wat een cultuurshock was het om te zien hoe het daar aan toe gaat. De manier waarop de mensen omgaan met de kinderen is heel anders dan in Nederland. Er wordt vrijwel continu geschreeuwd tegen de kinderen. Dit is de manier om ervoor te zorgen dat ze luisteren. ‘Pedagogische tikken’ worden hier aan de lopende band uitgedeeld. Zelfs met een stok… (“shock”). Ook als de kleintjes `s middags gaan slapen krijgen ze een tik als ze niet stil zijn (of stil liggen) om niet gaan slapen. De vrouwen zijn vrijwel de hele tijd boos op de kinderen of doen alsof ze boos zijn (dat weet ik niet). Mijns inziens heerst hier vooral een ‘angstcultuur’ om dingen gedaan te krijgen. Dit ‘voorbeeld’ zorgt ervoor dat de kinderen onderling elkaar geregeld slaan, trekken, schreeuwen, duwen. Ze pakken voortdurend elkaars spullen af en van leuk samen spelen is veelal nauwelijks sprake. Ik weet niet hoe het in andere day care’s aan toe gaat of op welke manier de kinderen in Nepal worden opgevoed. Maar het gaat aan mijn hart om dit allemaal te zien.
De day care is speciaal voor hele arme kinderen. Dit kan je ook aan ze zien. Ze dragen vieze kleren, zien er niet schoon uit, snot loopt geregeld uit hun neus of ze hebben enigszins ontstoken ogen. De hygiëne die hier in de day care wordt gehanteerd draagt ook niet echt bij aan een goede verzorging. Wanneer de handen en het gezicht van de kinderen worden gewassen, dan wordt dit allemaal in hetzelfde water gedaan met dezelfde lap. Brrrr.
Natuurlijk doen de vrouwen hier hun best en roeien ze met de riemen die ze hebben. Helaas zijn ze wel ongeschoold. Het is zwaar en intensief werk voor ze. Gemiddeld zijn er elke dag tussen de 30 en 40 kinderen die begeleid worden door twee die fulltime met de kinderen bezig zijn en twee vrouwen die af en toe inspringen wanneer nodig. Pff.

Naast de day care ligt een school waar de kinderen t/m 9 jaar naar school kunnen gaan. Daarna moeten ze naar een andere school toe. Veel ouders hebben geen geld om de school te kunnen betalen. Ze zijn dus afhankelijk van donaties. Blijkbaar zijn er veel Nederlanders die hier geld doneren.

De oprichtster van de day care, Bina, is een energieke vrouw. Ze is erg aanwezig, wilt alles onder controle hebben. Toen we dus onze eerst ochtend wandeling hadden gemaakt en bij de day care aankwamen, wilde ze natuurlijk wel weten waar we waren geweest en wat we hadden gedaan. De manier waarop ze mij soms benaderd benauwd me soms wel een beetje. Mijn intentie was om hier een kijkje te nemen en te helpen waar ik kan helpen binnen de korte tijd dat ik er ben. Zij heeft vooral de insteek ‘leer ons om beter met de kinderen om te gaan’. Alleen het verschil is zo groot tussen wat ik gewend ben en hoe zij het doen, dat dit bijna een onmogelijke taak is. Zelfs als je hier een aantal maanden verblijft.

Gelukkig waren er twee spaanse vrijwilligers waar ik het heel goed mee kon vinden. Marisa komt uit het noorden van Spanje, spreekt engels. Maria José komt uit het zuiden van Spanje (kust) en spreekt 5 woorden engels. Marisa is dus onze tolk van het engels naar het spaans en andersom. Ook probeer ik natuurlijk zo veel mogelijk te begrijpen van het spaans, maar dat is best wel lastig. In de korte tijd van een week zijn we echt vriendinnen geworden. Het is heel bijzonder om te merken dat we vanaf het eerste moment ‘echt’ contact hadden, elkaar aanvoelden en op één lijn zaten. Zij hebben mijn verblijf leuk gemaakt. Nu wil ik niet negatief doen over de day care. Maar gister avond (op onze vrije zaterdag 8-11) vertelde ik hun wat mijn beweegredenen zijn voor deze reis: ‘na 5 jaar werken, wel vakantie, maar niet echt op vakantie, beperkte vrije tijd is deze reis eindelijk ‘Charlotte tijd’. Mijn tijd om te doen wat ik wil’. Terwijl ik dat vertelde voelde ik opeens heel erg dat het werken in de day care hier helemaal niet in paste. Ik herinnerde me de gedachtes die ik had voordat ik ernaar toe ging: ‘moet ik dit wel doen? Wil ik dit wel?’. Achteraf gezien heb ik misschien te weinig naar mijn gevoel geluisterd. Desondanks ben ik wel heel blij dat ik dit heb gedaan, want anders had ik de bijzondere dames niet ontmoet!
Ik verblijf samen met een Maria José in het guest house. Het guest house is in het appartement van de moeder van de oprichtster van de day care (Bina). Ik had niet verwacht dat ik bij mensen thuis zou slapen. Maar ik moet er nu maar even mee dealen. Het bed is kei hard en ook mijn kussen. Mijn deken is muffig en ruikt niet bepaald fris…..

Onze dagen zagen er als volgt uit: Rond 6.15 werd ik meestal wakker van ‘oma’ die haar ochtend ritueel zingt. 7 uur opstaan, 7.30 zien we Marisa voor de day care. Vervolgens lopen we samen naar een koffie bar waar ze ECHTE KOFFIE hebben en ook een bakkerij waar ze ECHT brood en GEBAK enz. verkopen. Paradijs in Nepal! hahahah Omdat we ontbijten in de day care kunnen we daar niet uitgebreid ontbijten en houden we het bij fruit (wat we eerder hebben gekocht) en koffie/ cappuccino. Dat moment zorgt er wel voor dat we de ochtend door komen. Elke dag kijken we weer uit naar dat moment.
Om 8.45 moeten we terug gaan, want om 9 uur moeten we ontbijten. In de day care is een vrouw die voor alle kinderen in de day care en de naast gelegen school kookt. Tevens kookt ze ook voor de familie van Bina en de vrijwilligers. We noemen haar Didi en ze is een hele lieve Nepalees vrouw niet 2 woorden Engels kan. Om 10 uur moeten we aan de slag: kinderen schoenen en jas uit, insmeren met zonnecrème want ze zijn de hele dag buiten, liedjes zingen (al kan je niet echt spreken van zingen, maar eerder van schreeuwen…), spelen, eten, slapen enz. Om 1 uur zijn we allemaal helemaal op en trekken we ons terug in het kantoor om bij te komen. Om 2 uur heeft Didi onze lunch klaar ‘Dahl Bhat’. Heerlijk! In de middag geeft de wiskunde leraar me meestal huiswerk om na te kijken. Dit vind ik absoluut geen probleem want dan hoef ik niet met de kinderen bezig te zijn. Rond 4 uur komen de oudere kinderen van de andere school. Een aantal van deze kinderen wonen bij Bina. Zij zorgt voor hun, omdat ze (om de een of andere reden) niet thuis kunnen wonen. Ze jongeren hebben een toneelstuk gemaakt die ze volgende week gaan opvoeren aan ‘opa’. ‘Opa’ is een Nederlandse man (van 84 jaar) die heel veel voor de day care heeft gedaan. Zijn zoon heeft twee kinderen van de day care geadopteerd en een meisje ‘op afstand geadopteerd’ (hij betaald dus haar school, eten enz.). Opa is afgelopen donderdag vanuit Nederland op bezoek gekomen. Hij werd ontvangen als een koning. Wel leuk om te zien. Om 6 uur hebben we avond eten. Uiterlijk om 8 uur moeten we terug in het guest house zijn, anders komen we er niet meer in….

Vrijdag avond zijn we samen met een braziliaans meisje en een nederlandse jongen gaan uiteten in thamel. Dat was heel erg gezellig! Belgische speciaal biertjes gedronken! Heerlijk! Speciaal voor die avond hadden we gevraagd of we om 21 uur thuis konden komen. Per uitzondering was dat oke.
Gister (zaterdag 8-11) was het ‘weekend’, een vrije dag. We zijn wederom met het braziliaans meisje de hele dag op pad geweest. Ontbijten in koffie bar. Maria José had chorizo worst vanuit Spanje mee genomen!!! Dus brood gekocht en dat samen met de chorizo wordt gegeten. Mmmm daarna naar Thamel, winkelen. Dit was voor mij de eerste keer dat ik in de stad ging winkelen samen met anderen. Het was heel erg gezellig. Tijdens ons diner hadden Marisa en Maria Jose samen ene plannetje voor mij bedacht…. Opeens (terwijl ik bezig was met het smsen naar Jozef), gaven ze me een witte sjaal. De symboliek hiervan is dat deze sjaal me kracht geeft om mijn doel te bereiken. Als ik mijn doel heb bereikt moet ik de sjaal doorgeven aan iemand anders met dezelfde boodschap…. Daar werd ik wel even stil van en raakte me!

Vandaag (zondag 9-11) heb ik om 12 uur afscheid van iedereen genomen en terug naar thamel gegaan. Morgen vroeg ga ik raften, 2 dagen!! Daar kijk ik erg naar uit. De bedoeling is dat ik Marisa en Maria José later nog zie! Daar gaan we in ieder geval ons best voor doen! Dus ik heb geen afscheid van hun genomen, alleen ‘tot ziens’.

Ohja, ik hoor dat de herfst zijn intreden heeft gemaakt in Nederland. Misschien zelfs de winter. Ik wil jullie natuurlijk absoluut niet jaloers maken met het feit dat het hier elke dag heerlijk zonnig weer is met zo’n 25 graden… :D