Week 3. Na regen komt zonneschijn

Week 3.

Deze week was een erg heftige week. Op maandag 13 oktober ben ik vanuit het klooster naar Kathmandu gegaan. Ik vond het wel lastig om daar weg te gaan. Ik heb zo lang mogelijk uit het kleine raampje van mijn taxi gekeken om zo veel mogelijk glimpen van het klooster te kunnen zien. Naar mate de reis vorderde werd het steeds drukker op straat. Uitlaatgassen prikten in mijn neus. Pfff het was weer even wennen aan alle geuren en geluiden. Dit was ik niet meer zo gewend.

In Kathmandu ingecheckt in een basic guesthouse, vlakbij het hotel waar ik in het begin had gezeten. Ik moest ongeveer 2 uur wachten totdat mijn kamer klaar was, dus grote tas daar laten staan en naar Gaia restaurant gegaan om te lunchen. Het was fijn om weer op mijn stekkie te zijn. Dit was weer het eerste moment (sinds 10 dagen) dat ik internet had. Daar heb ik natuurlijk wel gebruik van gemaakt. Al voelde ik ook direct dat ik soms wat ongeduldig werd op de momenten dat het wat traag ging. Wat mijn zen-staat-van-zijn nu al verdwenen?...
Verder heb ik volgens mij niet veel meer gedaan die dag. Want ik kon ook net veel doen. Vanaf het moment dat ik het klooster had verlaten was het aan het regenen. Dat duurde uiteindelijk twee dagen. Ik had dus niet veel zin om iets te doen. Verder voelde ik me lichamelijk ook niet fit genoeg. Erg verkouden, zwaar hoofd. Ik heb mijn dagen doorgebracht vooral lezend, schrijvend, van cafétje naar cafétje of restaurantje. In Thamel (de toeristen wijk van Kathmandu) is er een cafetje wat de naam Pumpernickel heeft. Daar hebben ze de lekkerste koffie van de stad. Jammie jammie. Niet de gebruikelijke oploskoffie die ze overal hebben, maar ECHTE koffie!! Én overheerlijk gebak, koeken, broodjes, salades, soepen enz. Ik heb me voornamelijk beperkt tot het gebak en de koeken. Ahahhaah heerlijk. Als ik dan daar zat met mijn cappuccino en mijn gebak (bijvoorbeeld chocolade brownie) en ik deed mijn ogen dicht, dan was het net alsof ik weer even thuis in Nederland was. De heerlijke smaken en de regen op de achtergrond. Ahahah genieten!

Op dinsdag 14 oktober ben ik in de namiddag naar een massage salon gegaan. Dat was fijn! Even ontspannen. Al was het op sommige momenten ook een beetje pijnlijk en maakte mijn lichaam krakende geluiden waarvan ik me af vroeg of het echt noodzakelijk was dat mijn lichaam die geluiden maakte. Oftewel: “mag het iets minder?”. Hahah gelukkig was dat van korte duur en was het vooral ontspannen en fijn.
Ik ben ook naar OR2K gegaan. Een restaurant waar iedereen op kussens zit aan lage tafels en waar je lekker kan eten. Ik had een Marokkaanse maaltijd besteld wat geserveerd werd in aan tagine. Hmm, beetje flauw van smaak, dus ik deed er wat peper en zout bij. Hm, niet genoeg, nog maar wat bij doen. Totdat ik me realiseerde dat ik überhaupt niets proefde of rook. Jammer! Dan maar gewoon mijn maag vullen.
`s avonds wat witte tijgerbalsem op mijn borst gesmeerd. Na ongeveer 10 minuten merkte ik dat ik toch iets te veel had gebruikt. Hahaah gelukkig was het de witte en niet de rode balsem. Die is altijd sterker.

Op woensdag 15 oktober scheen de zon weer! Fijn! Tijd om eindelijk weer iets te ondernemen. Ik voelde echter dat ik echt nergens zin in had. Ook had ik geen energie. Pff, ik heb toen dus ook vrijwel niets ondernomen. Volgens mij ben ik wel nog naar Durbar Square gegaan. Maar ik zag er van tevoren erg tegen op om ernaar toe te gaan. Vooral omdat ik wist dat iedereen zijn dienst of product aan me wilde verkopen of me wilde helpen met de weg. Daar had ik eigenlijk geen zin in, maar ik ben toch gegaan. Het gevoel bleef en ging eigenlijk niet weg. Als mensen me aanspreken dan negeer ik ze vrijwel de hele tijd. Dus ik reageer niet op wat ze vragen of zeggen tegen mij. Ik moet zeggen dat me dat best goed af gaat. Maar ik merkte (onbewust) dat ik er geen zin meer in had en er niet meer zo goed tegen kon. Waarschijnlijk door mijn-staat-van-zijn. Ik kon op dat moment niet precies de vinger leggen op wat ik voelde of waardoor dit kwam. Ik had alleen de gedachte dat ik me hopelijk de volgende dag wat beter zou voelen. Vaak is dat namelijk wel zo.
Helaas was dit nu niet het geval. Op donderdag 16 oktober voelde ik me nog steeds hetzelfde. Nergens zin in of nergens energie voor. Maar ook niet echt rust kunnen vinden. Ik ben naar de Dream Garden gegaan in de stad. Dat is eigenlijk een soort stadstuin. Super mooi! Het is een erg oude tuin. In 1922 aangelegd door een of andere belangrijke man. In de loop der jaren was de tuin verwaarloosd en volgens mij in 2004 wederom gerestaureerd. Echt super mooi. Er zijn natuurlijk veel planten, maar ook een vijver, beelden en een plek waar je lekker in het gras kan liggen. Dit heb ik dan ook gedaan. Fijn een boek gelezen in de zon. Ik had alleen niet heel erg lang de rust om daar te liggen. Dus ik ben wat door de tuin gaan rondlopen en uiteindelijk weg gegaan om in de stad te gaan lunchen.
`s middags ben ik nog even naar mijn kamer gegaan en ik voelde me erg verdrietig. Ik voelde me erg alleen en ik miste Jozef heel erg. `s avonds met Jozef gebeld en het met hem erover gehad. Dat was wel fijn, maar het gevoel ging niet weg. Jozef vertelde dat het huis van de buren waarschijnlijk is verkocht en dat ons huis druk bezichtigd wordt en dan zal ook zo blijven. Echt shit om te horen. Pff.
Vanuit hier kan ik niet veel doen en ik vind het voor Jozef ook erg vervelend. Hij heeft al zoveel aan zijn hoofd en erg druk met werk enz.
Ohja, wat ik nog ben vergeten te vertellen is dat ik `s ochtend (met hulp van Ajay) een ticket heb geboekt van Nepal naar Vietnam. Op 17 december vertrek ik om 21.00. En de volgende ochtend kom ik om 10.00 (plaatselijke tijd) aan in Vietnam. Daar zal ik wel tot 19.00 moeten wachten voordat Jozef land. Helaas ging het niet anders.
Mijn kamer die ik eerst wel oké vond, vond ik inmiddels verschrikkelijk. Zo af en toe liepen er beestjes rond. Volgens mij kleine kakkerlakken. Brrrrrr. Gelukkig zou ik vrijdag vertrekken naar Bodhnath, maar ik moest er (helaas) nog 1 nacht slapen. Ik zat er op dat moment echt doorheen. Ik durfde ook niet meer met mijn lamp uit te slapen. Ik heb dus de hele nacht met het licht aan geslapen. Ik was blij dat er uiteindelijk weer een nieuwe dag aan brak.

Goed! Zou ik me dan op vrijdag iets beter voelen? Hmmm, iets maar niet echt top. Ik zou die ochtend Ajay ontmoeten om mijn plannen te bespreken. Uiteindelijk heb ik rond de middag Ajay en Suman (zijn vrouw) gezien. Toen ze er waren merkte ik dat mijn gevoel van de afgelopen dagen weer op kwam zetten. Innerlijk zat ik met mezelf in strijd: ‘moet ik er wat over zeggen? Als ik dat doe dan moet ik huilen, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet’. Uiteindelijk toch maar alles eruit gegooid. Ze begrepen heel goed hoe ik me voelde. Ajay vatte het samen: “dus je voelt je verloren?”. JAAA!! Eindelijk een woord wat paste bij alles wat ik voelde. Ik voelde me de afgelopen dagen verloren in deze grote stad. Ik heb wel aanspraak gehad. Dat heb je al snel als je alleen reist. Maar toch voelde ik me zo. Ajay en Suman gaven aan dat ze het ook niet fijn vinden om in te stad te zijn. Alleen moeten ze wel hier zijn, want ze werken met toeristen. Dus ze hebben weinig keus. Ajay gaf aan dat ik zo snel mogelijk de stad uit moest. Niet naar Bodhnath (zoals mijn eigenlijke planning was), maar naar Bhaktapur. Een dorpje/ stadje vlakbij Kathmandu waar een fijne en rustige sfeer heerst. Verder is het de oudste stad van Nepal en is het echt super mooi. Dat vond ik een goed idee.

Verder heeft hij nog andere plekken voor me gebeld. En ziet mijn planning voor de komende dagen er zo uit:
17-10 t/m 20-10 Bhaktapur. Vervolgens ga ik terug naar Kathmandu en pak ik dezelfde dag nog de lokale bus naar National Park Bardia. Deze bus schijnt beter te zijn dan de normale lokale bussen of de lokale dus die tussen Pokhara (=trekkers plaats) naar Bardia gaat. De busrit zal wel 13 uur duren... maar goed. hetzij zo.
21-10 kom ik in het park aan. 22-10 t/m 25-10 heb ik een 4 daagsprogramma in het National Park, waar ik wilde dieren ga zien, safari toch enz. Als ik wil kan ik na die periode langer blijven en daar genieten van de rust, de lokale bevolking en nog veel meer. Er liggen wat kleine dorpjes in de omgeving waar de mensen erg gastvrij zijn. Verder gaf Ajay aan dat het de periode is om te oogsten (rijst). Als ik zou willen dan kan ik altijd mensen mee helpen.

Als ik uiteindelijk weer terug ben in Kathmandu kijken we weer verder naar de mogelijkheden. Een optie is om te werken in een day care. Natuurlijk wil ik ook nog een trekking maken, raften, misschien canyoning... even kijken. Maar dat zie ik dan wel.
Ik verblijf nu in een mooi, rustig guesthouse. Het wordt gerund door een familie en ze zijn heel erg aardig. Beneden is een klein ‘restaurantje’. Daar had ik al direct aanspraak met de andere gasten. Ik heb een duitse man ontmoet die met zijn motor de wereld rond aan het reizen is. Hij is nu 1,5 jaar onderweg en heeft nog 1 jaar voor de boeg. Echt super vet! En ook heel erg inspirerend om met hem te vertellen. Ik moet wel erg schakelen naar het Duits. Hij praat geen engels, helaas. Ik kan hem redelijk verstaan, maar mijn duist is echt slecht….. In mijn hoofd is vrijwel de hele tijd een botsing van Engelse, Nederlandse en Duitse woorden. Of ik maak mijn eigen Duitse woorden. Hahaha. Met handen en voeten werk komen we er meestal wel uit. Hij heeft echt al super veel verhalen vertelt over dingen die hij heeft meegemaakt op zijn reis.
Aan het begin van deze week had het land voor mij al zijn charme en glans verloren. Inmiddels begint dat weer langzaam terug te komen. Daar ben ik blij mee. Ik voel me ontspannen en op mijn gemak.
Ik heb hier het stadje bezichtigd. Super mooi. Het is alsof je terug gaat in de tijd. Overal zijn kleine tempeltjes waar mensen kleine offertjes brengen. Het geloof hoort bij de dag, met zoals de eten en drinken.
Als ik hier over straat loop, kijken geregeld mensen naar me. Ik weet soms niet zo goed waarom: komt het door mijn lengte, het feit dat ik blank en blond ben, of komt het door mijn kapsel (het korte stukje heb ik begin deze week door de kapper weer wat korter laten maken, omdat het weer wat was gegroeid)? Hahhaa misschien wel allemaal. Een paar jongens hadden me aangesproken en spraken hun complimenten uit over mijn haren. Ze zeiden dat ze dit niet veel zien in Nepal, maar dat ze het wel leuk/ stoer vinden.

Gister avond heb ik (en andere gasten) een ceremonie bijgewoond van de familie van het guesthouse. De (schoon)dochter of vrouw van de eigenaar is hoog zwanger. Er werd een ritueel uitgevoerd waarin iedereen haar veel geluk wenst. Mooi om dat te zien. Vanavond is er muziek. Dus ik blijf lekker in het hotel en zal hier ook wat eten.
Vanmorgen werd ik al vroeg gewekt (om 5.30). Gisteravond had de Duitser (Karl) me uitgenodigd om samen met de eigenaar een ochtend wandeling te maken. Iets wat de eigenaar altijd doet. Ik zag dit in het begin niet echt zitten, maar bedacht me toen van de kans die ik kreeg en dat ik dit waarschijnlijk niet meer zal meemaken. Vanmorgen dus (voor het ontbijt) 1,5 uur gelopen. Wel pittig af en toe, maar ook super fijn! Himalaya gezien! :) Apen, gebedsrituelen enz. oftewel de stad zien ontwaken/ opstarten. Om het allemaal te zien ontwaken hadden we een half uur of uur eerder moeten gaan.

Een heel verhaal van deze week. Als ik terug kijk voelt het als een wervelstorm. Ik ben vooral dankbaar dat voor mij de zon (figuurlijk) weer schijnt. :) Als het goed is heb ik in Bardia internet, dus ik zal proberen om jullie op de hoogte te houden.

Namasté!

Lotje xxx