Week 1. Het grote avontuur is begonnen!!

Ik ben inmiddels 1,5 week in Nepal, maar het voelt veel langer aan. Es is zo veel gebeurt. Ik heb zoveel gezien, beleefd, dat het veel langer lijkt. Tijd blijft toch iets raars en ongrijpbaar.
Voor mezelf houd ik een dagboek bij waarin ik vrijwel elke dag uitgebreid schrijf. Ik wil echter ook wat bijhouden wat meer een ‘samenvatting’ is van alles wat ik mee maak, beleef, voel, zie, hoor, ruik, proef.

Week 1.
Op maandag 29 september ben ik aangekomen in Kathmandu. Na een goede, maar ook lange vlucht. Het landen hier in Kathmandu was erg onwerkelijk. De plaatjes die ik eerder in de boekjes heb gezien, zie ik nu met mijn eigen ogen. Eerst vanuit het vliegtuig zie ik de huisjes steeds groter worden. Vervolgens sta ik op het vliegveld en zie ik mijn nieuwe omgeving waar ik de komende 2,5 maand zal verblijven. Ik ben zo blij dat ik ben geland. De tranen staan me bijna in de ogen. Dit heeft vooral te maken met de laatste vlucht die voor mijn gevoel echt te lang duurde. Ik was erg moe! Daarbij kwam ook nog dat we ongeveer 30 min rondjes hebben gevlogen boven Kathmandu omdat we niet konden landen. Maar goed, eindelijk dan met beide voeten op nepalese bodem. Het krijgen van een visum op het vliegveld ging erg gemakkelijk en ik was duidelijk niet de enige die het daar regelde.

Op dinsdag 30 september heb ik met Ajay afgesproken. Hij is een nepalese man die in Kathmandu woont. Tessa heeft hem tijdens haar eerste reis in Nepal ontmoet en hij heeft haar tijdens haar 2e reis goed geholpen om dingen te organiseren. In Nederland had ik al contact gelegd met Ajay. Tijdens ons gesprek heb ik hem uitgelegd wat ik graag hier in Nepal wil doen, dat het contact met het klooster was gestrand en dat ik benieuwd was of hij verder nog ideeën voor mij had. Samen hebben we een eerste planning gemaakt. Tevens heeft hij voor mij gebeld naar een ander klooster, Namo Buddah, met de vraag of ik daar kan verblijven. Dit was geen probleem. Ze hebben geen cursussen zoals het grote Kopan Monastery in Boudhanath, maar wanneer ik langer wil blijven kunnen ze wel een programmatje voor me in elkaar zetten. Dat klinkt veel belovend. Samen met Ajay ben ik nog een sim-kaart voor mijn telefoon gaan halen zodat ik een nepalees telefoonnummer heb, hij heeft me de plek gewezen waar ik veilig geld kan pinnen. Ook hebben we samen mijn dollars omgewisseld voor nepalese roepies. Dat is toch wat handiger als je iets wilt kopen.

Ajay heeft me uitgenodigd om morgen samen met hem en zijn vriend land te gaan bekijken. Zijn vriend, Ben, wilt namelijk een boerderij opzetten en is op zoek naar land. Op deze manier kan ik kennismaken met mijn nieuwe omgeving en wat meer van het land zien. Deze uitnodiging heb ik dan ook met beide handen aangenomen. Hij vertelde dat er op vrijdag 3 oktober de grote feestdag is. Er worden dan offers gebracht. Tijdens deze feestdag wordt ‘de familie’ gevierd. Ajay heeft me ook voor deze dag uitgenodigd om hierbij te zijn. Ben en zijn vrouw Simone zijn dan ook uitgenodigd.
`s middags ben ik alleen de stad in gegaan. Het was super druk omdat het festival in volle gang is. Ik was erg op mijn hoede. Ik heb Durbar square bezocht en de Kumari om 16.00 gezien.

De volgende dag (woensdag 1 oktober) heeft Ben me al vroeg opgehaald met een taxi. We zijn naar Ajay zijn huis gegaan. Hij woont bij zijn ouders samen met zijn vrouw, zijn twee broers, hun vrouwen en twee kleine kinderen. Het zijn gastvrije mensen. Later blijkt dat ze Hindoes zijn, maar dat ze al vrij modern zijn, wat betreft hun geloof.
Met Ben, Ajay, zijn vader, broer en ik zijn we samen op weg gegaan in hun jeep. Een deel van de route ging over de weg. Een ander deel ging over een hobbelige, niet geasfalteerde weg. Uiteindelijk hebben we de auto in een klein dorpje gezet. Daar werd ons al direct gevraagd of we bij terugkomst dal bath zouden komen eten. Ja natuurlijk! Dus de lunch was al geregeld! We zijn toen samen met iemand uit het dorpje gaan lopen, de berg op. Ik vond het eigenlijk best wel zwaar en mijn conditie viel me erg tegen…. Het was een erg mooie omgeving. Overal heuvels (let op: dus geen bergen, want bergen = Himalaya), kleine huisjes, rijstvelden, geiten en koeien bij de huisjes. Onderweg werden we nog belaagd door bloedzuigers!! Bah! Wat een vieze, enge beesten. Ze probeerde via mijn schoen omhoog te kruipen om vervolgens ergens mijn huid te pakken te krijgen. Gelukkig bleef het bij proberen want ze hebben me gelukkig niet te pakken gekregen. Na een tijd lopen kwamen we bij twee kleine huisjes aan. Voor het een huisje zaten wat mensen. Volgens mij: oma, moeder, dochter en kleinkindjes. Er werd ons wat te drinken aangeboden. Een of andere rijstdrank wat ze zelf hadden gemaakt. Het was net klaar want het was nog warm. Het was ook erg sterk, oftewel er zat veel alcohol in. Ben vertelde me later dat bij de mensen van die bevolkingsgroep alcoholisme vaak/ geregeld voorkomt. Verder werd ons ook stukken komkommer (van het formaat 2x courgette) en wat kleine hapjes aangeboden. Beetje pittig, maar wel lekker. Bij deze huisjes heb ik mijn eerste kennismaking gehad met het fenomeen ‘plassen in een gat in de grond’. Het ging best goed hahahahah.
Na een tijdje zijn we verder gegaan. Uiteindelijk zijn we terug gegaan naar de plek waar onze auto stond. Zoals afgesproken hebben we in het dorpje Dal Bath gegeten. Echt super lekker! Tevens de eerste keer met de handen gegeten. Misschien moeten we dat ook maar gaan invoeren in Nederland. :)

Op de terugweg hebben we een paar keer gestopt. Een keer om ergens verse yoghurt te kopen. Tevens kregen we ook een klein bekertje om alvast te proeven! Het was echt heerlijk! Niet de yoghurt die we in Nederland hebben, maar lekker zoet, vol en romig. Jammie jammie. Nee ik mis het nederlandse eten nog niet ;)
Na even verder gereden te hebben zijn we gestopt om een geit te kopen. Vader en de broer van Ajay zijn uitgestapt om een geschikte geit te zoeken voor het feestmaal (en offer) van komende vrijdag (3-10). Ben, Ajay en ik hebben eerst gewacht in de auto. Maar Ajay kon het niet aanzien. De geiten werden nadat ze waren uitgezocht, gewogen en betaal ook direct geslacht. Gewoon aan de kant van de straat. Ajay heeft ons toen alvast naar het huis van zijn ouders gebracht.
Daar hebben we een hele tijd gewacht totdat de mannen met het vlees (van de geit) zouden terug komen. Het wachten duurde wel lang met ik zeggen. Hier heeft men alle tijd. Daar moest ik nog een beetje aan wennen. In het begin voelde ik me een beetje opgelaten en gehaast. Later werd dit gelukkig minder. Zeker bij de gedachte dat dit speciale momenten zijn die ik als toerist niet snel zal mee maken.
De vrouw van Ben (Simone) en hun zoontje (Daniël) kwamen ook. De vrouwen bereidde alles voor. Uiteindelijk kwamen de mannen met het vlees. Dit was nog in grote stukken, dus dat moest eerst nog klein gemaakt worden. Er werd wat plastic op de grond van de keuken gelegd. Vervolgens werd daarop een houten blok gezet. Twee broers gingen ieder aan een kant zitten. Het vlees werd op het blok gelegd en in stukken gehakt. Soms vlogen er wat kleine stukjes vlees of vet in het rond. Niet te geloven hoe dat ging. In Nederland is zoiets ondenkbaar en hier gebeurt het gewoon.
Terwijl de vrouwen het eten aan het bereiden waren en de mannen met het vlees bezig waren hebben we buiten op het terras gezeten. We kregen met en met kleine hapjes te eten. Vlees van de geit. Ik heb dingen gegeten en geproefd die ik normaal echt niet zou eten. Zoals geitenlever en ingewanden. Door de manier waarop het was bereid was het best wel lekker moet ik toegeven.
De traditie is dat gasten als eerste mogen eten. Dus toen alles klaar was, mochten Ben, Simone en ik als eerste eten. Gelukkig at Ajay met ons mee, zodat we ons niet ongemakkelijk zouden voelen. Wederom met de handen gegeten. Dit lukt best wel aardig. Het menu: rijst, geit, aardappelen (beetje sterk gekruid), tomatenprutje sterk gekruid, linzensoep (= Dal Bath). De mensen vinden het leuk om je te zien eten met de handen en vinden het prachtig als je nog om een beetje extra vraagt. Na het eten zijn Ben, Simone en ik met de taxi naar huis en hotel gegaan. Het was een mooie en bijzondere dag!

Op donderdag 2 oktober heb ik wederom alleen de stad bezocht. Het was super rustig! Heerlijk! Ik heb geslenterd door de straten, een boekhandel bezocht (en wat spulletjes gekocht), gewinkeld in een supermarkt en pizza gegeten in Roadhouse Cafe. Lekker lekker! `s middags heb ik de taxi gepakt en ben ik naar Bodhanath gegaan en de stoepa bezocht. Dit was de 2e keer dat ik alleen een taxi pakte en ik vond het eigenlijk wel spannend: “zou hij me wel afzetten op de plek van bestemming?”. Gelukkig wel :). De stoepa, de grootste van heel Nepal, was super mooi!! Verder heb ik ook nog een klooster bezocht. In de gebedsruimte was een oude monnik die gebaarde dat ik naar binnen mocht. Voordat ik verder liep, pakte hij me een paar keer vast en omhelsde hij me. Een bijzonder moment. De gebedsruimte was erg mooi. De monnik liep de hele tijd achter me aan en voordat ik naar buiten ging pakte hij me nogmaals vast en omhelsde hij me. Hij vroeg in zijn gebrekkige Engels waar ik vandaan kwam. Vervolgens zei hij (wederom in zijn gebrekkige Engels) dat hij uit Tibet kwam.
Morgen zou ik waarschijnlijk naar het klooster Namo Buddha gaan. Maar het was nog niet zeker of ze wel een kamer voor me hadden. Even afwachten en duimen dus.

Vrijdag 3 oktober was het de grote feestdag! Ik heb mijn tas gepakt, een deel van mijn bagage in het hotel ‘The Sacred Valley Inn’ achter gelaten en samen met Ben en Simone naar Ajay gegaan. Daar hebben we de ceremonie bijgewoond waarbij iedereen een tikka kreeg door vader en moeder. Er hoorden een aantal rituelen en gebruiken bij. Tevens hebben wij ook een tikka gekregen. Erg bijzonder om dit mee te maken. Daarna een foto moment. En vervolgens wederom Dal Bath gegeten.
Ondertussen had Ajay gebeld met het klooster en had goed nieuws. Ze hebben een kamer voor me. Ik ben echt super blij, maar vind het ook wel spannend omdat ik echt niet weet wat ik kan verwachten.
Rond 1 uur hebben Ben, Simone en ik een taxi gepakt. Na lang zoeken. Vanwege de feestdag vroeg iedereen de hoofdprijs. Uiteindelijk hadden we voor 3000 NPR ($30) een taxi. Maar na 5 minuten was de taxi chauffeur aan het mopperen en was hij toch wat ontevreden over de prijs die we hadden afgesproken. Aangezien we een kind bij ons hadden konden we niet nog eens op straat gaan staan en wachten. Ook was ik er bij en kon ik natuurlijk mee betalen. We hebben toen een nieuwe prijs van 3500 NPR (= $35) afgesproken. Daar was hij tevreden mee dus we konden onze reis vervolgen.

Rond half 3 kwamen we in Namo Buddah aan. Ben en Simone zijn uitgestapt bij het Namo Buddha resort en ik moest nog ongeveer 10 minuten verder (met de taxi) om bij het klooster, Namo Buddha Monastery, te komen. Ik kreeg een kamer tussen de monniken. Heel basic. En dan bedoel ik een heel basic kamer: 4 matrassen (hard) naast elkaar op de grond, gordijnen voor het raam en een klein laag tafeltje. That’s it!! ik was even in shock! Kort werd me uitgelegd hoe het dagritme eruit ziet en de monnik vertelde me dat ik om 15.00 (als ik wilde) direct naar het middag gebed kon gaan. Oke goed, dacht ik. Maar eerst even naar de wc. Ook dat was heel basic. Een westerse toilet en een oosterse (=gat in grond). Dit alles wel in een blok waar ook kamer van monniken zijn, dus niet echt buiten. Alles is wel vies en ruikt (naar urine). Shock!
Op naar het middaggebed. Een westerse vrouw maar gevolgd omdat ik niet wist hoe en wat. Ik zat te luisteren en te kijken naar alles wat er om me heen gebeurde. In mijn hoofd was ik de shock aan het verwerken. Of in ieder geval aan het proberen te verwerken: ‘ik kan natuurlijk altijd gewoon 1 nacht blijven en vervolgens naar het resort gaan waar Ben en Simone verblijven en dan ga ik daar slapen. Als zij zondag of maandag terug naar Kathmandu gaan, dan ga ik met hun mee. Oh we krijgen thee en koekjes. Oh dat is wel lekker. Misschien is het toch wel fijn hier. Wel mooi die gebeden. Het is even wennen, maar wel mooi. Nee, ik weet niet of ik wel hier kan verblijven, of ik dit wel aan kan. Hm misschien moet ik het gewoon dag voor dag bekijken. Oh we krijgen er ook nog een koekje bij. Dat is wel fijn’. …… en zo ging het in mijn hoofd!

Na het gebed, mijn kamer een beetje geïnstalleerd. Ofja mijn bed een beetje comfortabel gemaakt. Verder was er weinig te doen. Wat ik verder die middag heb gedaan weet ik niet meer. Ik weet wel nog dat in na het avond eten wat om 19.00 is, met Jozef heb gebeld en daar even mij verdriet en shock heb geuit. Ik realiseerde me dat mijn verblijf in Kathmandu me goed afgegaan was, eigenlijk gemakkelijk zelfs. Misschien deels ook omdat ik vaak bij Ajay was. Ik had toen nog geen cultuurshock gehad. Maar nu wel. Jozef zei tegen mij dat ik misschien een aantal dagen voor mezelf moest vastleggen dat ik zou blijven. Maar bij die gedachte kreeg ik het alleen maar benauwd. Ik wilde het dag voor dag bekijken. Misschien zelfs uur voor uur. Ik moest denken aan wat we op het werk vaak tegen cliënten zeggen: “Just for today”. Dat zei ik nu ook tegen mezelf. In het begin zei ik zelfs: “Just for this hour”.

De eerste nacht heb ik zoals verwacht onrustig geslapen. Wennen aan mijn nieuwe omgeving. (zaterdag 4 oktober) Om 5.30 werd ik wakker van de gong. Het teken om op de staan en dat het ochtendgebed eraan komt. Ofja misschien waren de andere monniken al op en was het alleen een teken van het gebed.
Om 06.00 zat ik in de grote gebedszaal. Ik was niet de enige buitenlander. Er waren veel jongeren, die ik eerder die avond ook bij het avondeten had gezien. Om 7 uur werd het ontbijt geserveerd: witte bonen, linzen en ui in een soort papje. Verder boterthee en gestoomd (smaakloos) brood. Witte bonen is niet iets wat ik normaal eet in Nederland. Beter gezegd helemaal niet eet. Maar goed, ik zal wel moeten, want verder is er niets. Of ik moet al naar het cafétje gaan wat hier op het terrein van de klooster ligt.
Na het ontbijt ben ik naar de stoepa gelopen (10 min) die hier onderaan de heuvel ligt. Het is een kleine stoepa, maar wel een hele mooie. Er staan wat huisjes omheen en de mensen zien er erg arm uit. Omdat ik alleen was, durfde ik niet echt goed foto’s te maken. Ook wilde ik niet met mijn spullen te koop lopen. Ik ben dus daarna vrij snel weer terug gegaan naar het klooster, heb daar wat rond gelopen en ben uiteindelijk op het balkonnetje van het cafétje gaan zitten. Daar ben ik gaan lezen en schrijven. Het is mooi weer. De zon schijnt en het is ongeveer 25-30 graden. Heerlijk! Genieten!
Het is fijn om even niets op de planning te hebben en gewoon maar te zien wat de dag brengt. Zo anders dan ik gewend ben in Nederland, waar mijn planning/ agenda altijd vol staat en ik altijd dingen moet, of in ieder geval voor mijn gevoel dingen ‘moet’.
Om 12.00 is het tijd voor de lunch. Er werd me aangeraden om op tijd daar te zijn. De lunch is in de eetzaal. De monniken en de gasten/ vrijwilligers hebben beide een aparte plek. We zitten wel in dezelfde ruimte, maar we zitten wat meer aan de zijkant, in een hoek. We zitten in kleermakerszit op lage houten bankjes van ongeveer 20 cm hoog. Daarvoor staat een laag tafeltje. De monniken komen de borden, kommetjes, lepels en het eten langs brengen. Eerst de monniken en dan de gasten. Dalh Bath staat er op het menu. Het is best lekker, maar niet zo lekker als in de stad of bij de lokale bevolking waar ik het eerder heb gehad. Maar goed, ik mag niet klagen vind ik.
De jongeren waren ook weer bij de lunch. Een Engelse jongeman die ik gister heb ontmoet vertelde me dat ze hier ongeveer 1,5 week verblijven waarvan ze 1 week een stilte retraite doen. Super bijzonder. Dat verklaart de stilte waarin ze zijn.
Deze Engelse jongeman, Duncan genaamd, verblijft inmiddels 11 maanden (ja je leest het goed, 11 MAANDEN!) hier in het klooster. Hij is Tibetaans aan het leren en je kan eigenlijk wel zeggen dat hij een monnik wordt of aan het worden is.
Na afloop van de lunch heeft hij me uitgenodigd om samen een stuk te gaan lopen om de omgeving te gaan verkennen. Dat was erg leuk. We hebben door kleine dorpjes gelopen. Uitzicht op de heuvels en rijstvelden. Op de terugweg hebben we bij een huisje wat bananen gekocht en opgegeten! Heerlijk! Zeker om toch wat fruit te eten want dat hebben ze hier eigenlijk niet in het klooster.
Het is ook erg fijn om met een westers iemand te spreken. Ik merk dat ik daar toch wel enige houvast aan ervaar. Hij vertelt me veel over het leven in het klooster en het boeddhisme. Erg interessant om over te hebben. Ook vertelt hij wat meer persoonlijke dingen, zoals hoe hij hier terecht is gekomen en hoe eerst zijn leven eruit zag.
Op dit moment weet ik nog niet hoe lang ik hier wil blijven. En of ik misschien met Ben en Simone zondag of maandag terug ga naar Kathmandu. Het is natuurlijk heel gemakkelijk om dan met hun mee terug te gaan. Het voelt als de makkelijke weg. Of ga ik de uitdaging aan om langer hier te blijven…? Ik weet het niet. Wederom: ‘Just for today’.